Onikinci buluşmamız bayramla geldi.
Mecazi değil, gerçek bayramla. Bu yıl ramazan bayramı ve 19 Mayıs çok yakın olunca ve ramazanda bu buluşmaların hakkını veremeyeceğimizi düşündüğümüzden, esas geziyi bayram sonrasına sakladık. Ama buluşmamız ramazanda başladı.
Bu sene belki de çook, çok uzun zamandır ilk kez birlikte iftar yaptık, hem de soğanlı mı olur soğansız mı tartışmaları eşliğinde menemenle.
Bu yıl birinci gün olarak Çobansaray-Yeşilyurt-Çamlıbel-Yıldızeli hattını gezdik. Yol boyunca mayıs ayına özgü çiçekleri, dereleri, dağları resimledik. Muhabbetin tadına vardık. Tek can sıkıcı durum Ömer’in hastalanması oldu. Ama şükür büyük bir şey değildi. O günden kalanlar bunlardı.
İkinci ve esas gün istikametimiz Keyfalan Yaylası. Ancak bu kez bir değişiklik yapıp, zamandan kazanmak için kahvaltıyı mahallemizde yaptık. Sonra yola çıktık. Yol her zamanki gibi, koyu muhabbet ve muhteşem manzaralar eşliğinde su gibi aktı. Ömer biraz daha iyiydi bu sabah. Ama yine de rahatsızdı.
Harika bir yolculuktan sonra vardık yaylaya. Buz gibi akan bir yayla pınarından kaplarımızı doldurduk. Sonra da ormanın derinliklerinde bir başka pınarın başına park ettik Mahmut’un emektarı. Ve mutat olduğu üzere etrafı keşif için yürüyüşe çıktık.
Yine muhteşem manzaralar, yine muhteşem muhabbetler eşliğinde keşif turumuzu tamamladık. Ancak “kamp”a döndüğümüzde ben komando bıçağımın kayıp olduğunu fark ettim. Yol boyunca oturduğumuz bir yerlerde unutmuş olmalıydım. Polat’la birlikte geri döndük. Aynı yolları bir kez daha yürüdük. Ve tam da tahmin ettiğim gibi bir ağacın altında buldum. Önce Ömer’i suçladım sen bıraktın orada diye. Ama sonradan benim bıraktığım anlaşıldı :).
Geleneksel yemeğimizi yapıp yedik. Çayımızı içtik ve döndük.
Ardımızda bu sayfalara da koyduğumuz resimler ve de bir dolu hatıra kaldı.